Stąpor Karol Tadeusz (1928–1994), urolog, profesor Akademii Medycznej w Łodzi.
Ur. 23 II w Czechowicach (pow. bielski), był synem Ludwika, rzemieślnika, i Anny z Draszczyków. Miał dwóch braci: Zbigniewa, inżyniera, i Edwarda.
W rodzinnej miejscowości ukończył S. szkołę powszechną; podczas okupacji niemieckiej samodzielnie opanował materiał czterech klas gimnazjalnych. Po drugiej wojnie światowej przeniósł się w r. 1945 do Łodzi, gdzie uczył się w gimnazjum nr 7 i zdał maturę w r. 1947. Od t.r. studiował na Wydz. Lekarskim Uniw. Łódz. (od r. 1950 Akad. Med.) i działał w Związku Młodzieży Polskiej. Dn. 3 X 1952 uzyskał dyplom lekarza z wyróżnieniem i został powołany do wojska. Dn. 31 VIII 1953 otrzymał etat pomocniczego pracownika naukowego, następnie asystenta (1 IX 1954 – 14 II 1957) w I Klinice Chirurgicznej Szpitala im. L. Pasteura, kierowanej przez Mariana Stefanowskiego. W r. 1955 uzyskał specjalizację I st. z zakresu chirurgii ogólnej. Z wojska wyszedł w r. 1957 w stopniu kapitana. Specjalizował się z urologii pod kierunkiem Ludwika Mazurka i 28 V 1958 uzyskał specjalizację II st. z tego zakresu. Po przeniesieniu w r. 1960 I Kliniki Chirurgicznej do Szpitala im. Norberta Barlickiego pracował w utworzonym w jej ramach klinicznym oddziale urologicznym. Dn. 8 V 1962 doktoryzował się na podstawie napisanej pod kierunkiem Stefanowskiego rozprawy Kamica nerkowa a odmiedniczkowe zapalenie nerek („Annales Academiae Medicae Lodzensis” R. 5: 1964) i został adiunktem oddziału urologicznego (w r. 1964 przekształconym w kierowaną przez Mazurka samodzielną Klinikę Urologii). W l. 1963–6 kilkakrotnie przebywał na stażach naukowych za granicą, m.in. w Berlinie, Rostocku i Budapeszcie. Dn. 19 III 1968 habilitował się na podstawie rozprawy Porównanie przydatności własnych sposobów rozpoznawania raków pęcherza z dotychczas stosowanymi sposobami oraz propozycje klasyfikacji klinicznej nabłonkowych nowotworów pęcherza moczowego (mszp. w B. Akad. Med. w Łodzi). T.r. przyczynił się do przeniesienia Kliniki Urologii do nowoczesnego Szpitala im. Mikołaja Kopernika. W r. 1969 otrzymał stanowisko docenta i objął kierownictwo Kliniki Urologii. Nadał placówce nowy układ organizacyjny, zintegrował jej działalność z lecznictwem otwartym i nawiązał współpracę z innymi ośrodkami w kraju. Był konsultantem (1971–5), następnie specjalistą (1975–9) wojewódzkim w dziedzinie urologii dla woj. łódzkiego. W l. 1974–6 pełnił funkcję dyrektora Inst. Chirurgii Akad. Med. w Łodzi. Dn. 1 III 1976 został mianowany profesorem nadzwycz.
S. zajmował się głównie problematyką kamicy moczowej i patogenezy odmiedniczkowego zapalenia nerek w kamicy oraz udoskonalaniem sposobów rozpoznawania raka pęcherza moczowego. Wynikiem jego wieloletniej pracy badawczej było uściślenie wskazań do arteriografii i limfografii oraz badań cytologicznych i doraźnych histologicznych w diagnostyce nabłonkowych nowotworów pęcherza moczowego. Ogłosił jako autor lub współautor ponad sto prac w czasopismach specjalistycznych, głównie „Urologii Polskiej”, „Polskim Przeglądzie Chirurgicznym” i „Polskim Tygodniku Lekarskim”. Publikował też za granicą, m.in. Die Nierenbiopsie bei der Nephrolithiasis („Zeitschr. für Urologie” Bd. 57: 1964) i Calycorenal Backlow („British Journal of Urology” Vol. 39: 1967). Był też jednym z autorów podręcznika Diagnostyka różnicowa zaburzeń czynnościowych i organicznych (W. 1974) oraz monografii Kamica moczowa (W. 1976). Wykształcił wielu specjalistów w zakresie urologii, wypromował pięciu doktorów i konsultował jedną pracę habilitacyjną. Był członkiem Polskiego Tow. Urologicznego, w którym pełnił funkcje przewodniczącego Oddz. Łódzkiego (1964–8) oraz sekretarza (1966–8) i wiceprezesa (1972–4) Zarządu Głównego. Od r. 1972 należał do Europejskiego Tow. Urologicznego, a od r.n. 1973 do Międzynarodowego Tow. Urologicznego.
W r. 1979 doznał S. ciężkiego udaru mózgu, który przerwał jego karierę naukową i realizację planów badawczych. Dn. 1 XII t.r. przeszedł na rentę inwalidzką; choć od tego czasu nie kierował już Kliniką Urologii, pracował tam w niepełnym wymiarze godzin, służąc radą i pomocą do końca życia. Zmarł 22 I 1994 w Łodzi, został pochowany 27 I na cmentarzu św. Józefa przy ul. Ogrodowej. Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977), Medalem KEN i Odznaką «Za wzorową pracę w służbie zdrowia».
W małżeństwie z Marią Wandą Glazer (zm. 1972) miał S. syna Tomasza (1957–1994), lekarza.
Akademia Medyczna w Łodzi. Materiały do bibliografii 1945–1960, Ł. 1962; Bibliografia dorobku piśmienniczego pracowników Akademii Medycznej w Łodzi za l. 1971/2–1990, Ł. 1982–92; Bibliografia publikacji pracowników Akademii Medycznej w Łodzi za lata 1961–1970, Ł. 1962; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1962, W.–P. 1963 s. 805; toż za r. 1968, W.–P. 1969 s. 805; Kto jest kim w polskiej medycynie. Informator biograficzny, W. 1987; Kurnatowski A., Profesorowie i docenci Akademii Medycznej w Łodzi 1965–1994, Ł. 2004 s. 486–1 (fot.); Łódzka bibliografia regionalna 1971–1980, Ł. 1994; Pol. Bibliogr. Lek. za l. 1956–79; Słown. pol. tow. nauk., I; – XXV lat Akademii Medycznej w Łodzi, „Annales Academiae Medicae Lodzensis” T. 13: 1970 Supl. 6 s. 187–92 (fot.); – Polski almanach medyczny na rok 1956, Oprac. Z. Woźniewski, W. 1957 s. 323; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964 s. 329; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1994: „Dzien. Łódz.” nr 20, 21, 26, „Urologia Pol.” T. 47 z. 3 s. 197–201 (bibliogr., fot., L. Jeromin, M. Wrona); – Arch. Akad. Med. w Ł.: Dział Spraw Pracowniczych, sygn. 1832 (teczka osobowa S-a).
Alicja Pomaska